Daha önce de Halil Gökhan okumuştum

Daha önce de Halil Gökhan okumuştum. İlk tanışmam, burun kıvırarak başladığım bir kitabı ile olmuştu. Uçakta okuyacağıma söz vermiş, "Nasılsa uçakta unuturum veya okumadan yırtarım" demiştim. Türk yazar okumaktan pek haz etmiyorum. Yazamadıkları için falan değil aman yanlış anlamayın. Eminim mükemmel yazarlarımız var. Sadece iç kararttıkları için. Zaten başımıza ne geldi ise iç kararıklılığından gelmiyor mu? "Bir de gidip bile bile lades olmanın hiç bir anlamı yok" der ve okumam. Uçağa binerken büyük bir unutkanlık göstermiş ve lap-topumu şarj etmeyi unutmuştum. Yani uçakta oynatılacak iki film dışında film seyredemeyecektim. Film seyrederim diye yanıma sevdiğim kitaplardan da almamıştım. Elimi çantama attım ve bakalım okuyacak bir şeyler var mı diye bir dosya çektim. İçinde Halil'in kitabı çıktı. Uçakta film oynatılmasa daha az bir işkence olurdu diyerek ilk sayfayı çevirdim ve okumaya başladım. Hayatımda ilk defa uçakta yemek verildiği için sinir olmuştum. Çünkü birazdan önüme konacak tepsi yüzünden okumaya devam edemeyecektim. Bilmiyorum, oturup her sayfayı bir sonrakine nasıl bağlarım diye tek tek düşünerek mi yazıyor? ama her sayfada "acaba şimdi ne olacak" düşüncesinden kendimi alamıyordum. Daha önce bana "Karamsar ama umut dolu, karanlık ama apaydınlık, öfkeli ama dingin bir hikaye nasıl yazılır" diye sorsaydınız herhalde size "Yürü len, olmaz öyle şey" derdim. Ama Halil’in yazdıkları işte aynı böyle. Bir hikâyeyi iki boyutlu olmaktan çıkartıp, sonsuz boyuta taşıyabilen, Yarattığı dünyayı size her açıdan gösterebilen bir yazar. Ve şimdi de elini "Evrensel konulara" attı. Bakalım başımıza daha neler gelecek. Tekrar kalemine sağlık. Bir ara benim kitabı da bir elden geçirelim. Sevgiler ve sonsuz tebrikler. NOT: Başıma gelecekleri bildiğim için bu sefer uçağa binmeyi beklemedim okumak için. Çünkü uçakta yemek yemeyi çok seviyorum.

AYKUT OĞUT